De samenwerking tussen BBC Studios en Apple TV+, Prehistoric Planet: Ice Age, vertegenwoordigt de nieuwste evolutie in natuurdocumentaires met lang uitgestorven diersoorten. Voortbouwend op het succes van eerdere series als Walking with Dinosaurs en Prehistoric Planet, concentreert deze aflevering zich op de diverse megafauna van de laatste ijstijd en levert beelden op die de grens tussen reconstructie en realiteit vervagen.
Ongeëvenaarde visuele betrouwbaarheid
De serie valt op door zijn verbazingwekkende realisme. De bewegingen van de dieren, en vooral hun ogen, zien er opmerkelijk levensecht uit – zozeer zelfs dat het onderscheiden van uitgestorven wezens van moderne wezens nauwkeurig onderzoek vereist. Hoewel er kleine onvolkomenheden in de beweging bestaan, hebben zowel paleontologen als kijkers de algehele kwaliteit geprezen, waarbij een waarnemer opmerkte dat de enige weggever is ‘hoe goed ze eruit zien’.
Voorbij mammoeten en sabeltandkatten
Prehistoric Planet: Ice Age vermijdt een beperkte focus op iconische soorten zoals wolharige mammoeten en Smilodon. In plaats daarvan biedt het een mondiaal perspectief, waarbij minder bekende wezens uit verschillende regio’s worden getoond. Het programma belicht de verrassende dominantie van bepaalde Afrikaanse soorten tijdens de ijstijd, samen met Australische megafauna zoals de buideldierleeuw (Thylacoleo ) – onlangs genetisch gekoppeld aan moderne koala’s – en de Diprotodon ter grootte van een neushoorn.
Wetenschappelijke nauwkeurigheid en weglatingen
De serie bevat recente paleontologische bevindingen, zoals de bijgewerkte reconstructies van verschrikkelijke wolven die verder gaan dan de populaire fantasieafbeeldingen. De korte wetenschappelijke segmenten aan het einde zorgen er echter voor dat kijkers meer diepgaande uitleg van experts willen. Cruciaal is dat het programma de discussie achterwege laat over de rol van kooldioxide bij het initiëren en versterken van ijstijdcycli, ondanks het feit dat de afname van CO2 een van de belangrijkste oorzaken is van vroegere ijstijden. Deze omissie is opmerkelijk gezien de huidige klimaatdebatten.
Verhaal- en productiekeuzes
De verschuiving naar Tom Hiddleston als verteller, ter vervanging van David Attenborough, leidt voor sommige kijkers enigszins af. De serie vermijdt ook grafische afbeeldingen van geweld, die waarschijnlijk een breder publiek zullen aanspreken. Ondanks deze keuzes blinkt de productie uit in het tot leven brengen van uitgestorven dieren met ongekende details, wat een overtuigend argument biedt dat virtuele de-extinctie de meest realistische manier is om deze verloren diersoorten te waarderen. Het uitsterven van deze beesten is nu definitief; het programma dient als een aangrijpende herinnering aan de onomkeerbare aard van klimaatveranderingen uit het verleden.
