Nowe dowody kopalne potwierdzają, że kilka gatunków hominidów żyło jednocześnie z Australopithecus afarensis (gatunkiem reprezentowanym przez słynny szkielet „Lucy”) około 3,4 miliona lat temu. Częściowa skamielina stopy odkryta w Etiopii w 2009 roku została obecnie ostatecznie powiązana z Australopithecus deyiremeda, wcześniej zidentyfikowanym, ale niezidentyfikowanym gatunkiem. Oznacza to, że wczesne drzewo ewolucyjne człowieka było bardziej zróżnicowane i złożone, niż wcześniej sądzono.
Otwarcie i potwierdzenie
Jak wiadomo, stopa Burtele została złożona z ośmiu fragmentów odkrytych w regionie Afar w Etiopii. Naukowcy pod kierunkiem Johannesa Haile-Selassie z Arizona State University początkowo podejrzewali, że nie należy on do gatunku „Lucy” (A. afarensis ) ze względu na niewielkie różnice w strukturze kości. Z biegiem czasu dodatkowe znaleziska skamieniałości — w tym fragmenty miednicy, czaszki i szczęki — jeszcze bardziej potwierdziły wniosek, że A. deyiremeda był odrębnym hominidem obecnym w tym samym czasie i miejscu co A. afarensis.
Dlaczego to jest ważne?
Przez dziesięciolecia A. afarensis uznawano za głównego przodka współczesnego człowieka w tym okresie. Nowe dowody podważają ten pogląd, wykazując, że wiele linii hominidów współistniało, rywalizowało i ewoluowało jednocześnie. Oznacza to, że droga do Homo sapiens nie była liniowa, ale rozgałęzionym krzakiem możliwości.
A. wydaje się, że deyiremeda zachowała bardziej prymitywne cechy niż A. afarensis, w tym duży palec u nogi, przystosowany do ułatwienia wspinania się na drzewa. Analiza diety zębów wskazuje na preferencje dla roślin drzewiastych, podczas gdy A. afarensis miał bardziej zróżnicowaną dietę, obejmującą zarówno zasoby leśne, jak i zielne.
Spory i nierozwiązane problemy
Nie wszyscy naukowcy zgadzają się z klasyfikacją gatunków. Niektórzy, jak Lesleya Hlusko, twierdzą, że A. deyiremeda może być formą pośrednią pomiędzy wcześniejszym Australopithecus anamensis i A. afarensis, a nie gatunek unikalny. Niekompletność zapisu kopalnego dodatkowo komplikuje debatę.
Największe luki w naszym rozumieniu znajdują się w zapisie kopalnym sprzed 7 do 4,5 miliona lat (rozbieżność szympansów i ludzi) oraz od 3,2 do 2,8 miliona lat temu (pojawienie się Homo ). Dopóki nie zostanie odkryta więcej skamieniałości, pełny obraz ewolucji człowieka pozostanie fragmentaryczny.
Otwarcie A. deyiremeda potwierdza, że wczesna ewolucja człowieka nie była prostym postępem liniowym, ale złożonym, rozgałęzionym procesem obejmującym kilka gatunków walczących o przetrwanie. To odkrycie podkreśla znaczenie ciągłych badań paleontologicznych dla udoskonalenia naszej wiedzy o naszym pochodzeniu.
